پریشانم!  چه می خواهی تو از جانم؟
مرا بی آن که خودخواهم اسیر زندگی کردی
خداوندا اگر روزی ز عرش خود به فرش آیی
لباس فقر بر پوشی غرورت رابرای تکه نانی
به زیر پای نامردان بیندازی و شب آهسته و خسته
تهی دست و زبان بسته به سوی خانه بازآیی
زمین وزمان راکفرمی گویی...
خداوندا اگر روزی بشر گردی ز حال بندگانت باخبرگردی
پشیمان می شوی از قصه ی خلقت از این بودن از این بدعت...

خداوندا تومی دانی که انسان بودن وماندن درین دنیا
چه دشوار است! چه رنجی می کشد آن کس که انسان است و
ازاحساس سرشاراست.